Κρίση. Ανέχεια. Απεργίες. Δολοφονία… τα ξημερώματα της 18ης Σεπτεμβρίου από μέλος της Χρυσής Αυγής, οργισμένο εθνικιστή ή πληρωμένο δολοφόνο, μαχαιρώθηκε ο Παύλος Φύσσας στην Αμφιάλη, υπό το βλέμμα της αστυνομίας. Μέσα στον απεργιακό παλμό, μέσα στην έξαψη για τις τόσες απολύσεις, εκεί στις καταλήψεις σχολείων και Πανεπιστημίων ξεκίνησε το παραμύθι. Κράτος και παρακράτος ξαφνικά διαχωρίστηκαν, σαν να μην υπήρχε πια λόγος να είναι μαζί. Δένδιας και κυβέρνηση, εκεί που σου έκοβαν τον μισθό και σε εξαθλίωναν ως ανθρώπινη ύπαρξη, τώρα σε προστατεύουν από τους φασίστες που μέχρι χτες αποδέχονταν. Ξαφνικά, βρέθηκε μια λίστα με 32 επιθέσεις της Χρυσής Αυγής, καθώς και σχέσεις αυτής με μπάτσους και στρατιωτικούς, που μέχρι πρότινος αγνοούσε η κυβέρνηση. Έτσι λοιπόν, η Χρυσή Αυγή μπορεί και να τεθεί εκτός νόμου… και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Όχι! Αντιστάσου! Μην θεωρήσεις πως αυτό είναι το πρόβλημα! Η Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά ένα όργανο της κυβέρνησης, ένα όργανο του καπιταλισμού. Το χρησιμοποίησε προς όφελός του, πέτυχε ό,τι ήθελε να πετύχει (αποπροσανατολισμό του κόσμου, φόβο προς τους μετανάστες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, μιλιταριστική νοοτροπία γενικότερα) και τώρα φαίνεται να το εγκαταλείπει ακριβώς όπως ήταν κανονισμένο, πάλι προς όφελός του. Εμφανίζεται ο «προστάτης» – κράτος και προβάλλοντας το «δημοκρατικό» του χαρακτήρα έρχεται τώρα να σε προστατεύσει από τους «κακούς», που στα σπλάχνα του αναπτύχθηκαν.

Όχι! Αντιστάσου! Μην πιστέψεις πως η λύση είναι να βγει εκτός νόμου η φασιστική Χρυσή Αυγή. Αν συμβεί αυτό που τόσο λαχταρά η κυβέρνηση τότε η εξουσία να θέτει κόμματα εκτός νόμου ακόμα και ναζιστικά, θα γυρίσει εναντίον σου. Θα έρθει μια σειρά από καταστολές που θα σε οριοθετούν όλο και πιο πολύ. Η φασιστική νοοτροπία της Χρυσής Αυγής δεν χάνεται με μια ολοκληρωτικού χαρακτήρα ενέργεια. Η Χρυσή Αυγή πρέπει να τεθεί εκτός νοοτροπίας και εκτός συνείδησης. Εμείς έχουμε το δικαίωμα και τη δύναμη. Το θέμα δεν είναι αυτή, αν απλά τεθεί με αυτόν τον τρόπο εκτός νόμου θα ξαναγυρίσει, με άλλο όνομα, αλλά με τους ίδιους ψηφοφόρους, γιατί κανείς δε θα έχει αλλάξει. Ο εχθρός είναι άλλος και εκεί πρέπει
να εστιάσουμε. Ο εχθρός είναι το κράτος ως σύστημα, είναι ο καπιταλισμός και όχι μόνο τα πιόνια του. Το Μπαμ της δολοφονίας δεν είναι το πρώτο. Έχουν συμβεί πολλά τα τελευταία χρόνια (δολοφονία μετανάστη στα Πετράλωνα, επίθεση σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα, πογκρόμ σε μετανάστες), όσο ο λαός υποφέρει και γονατίζει για χάρη του καπιταλισμού.

Και μην πιστέψεις το μύθο των δύο άκρων. Στην πραγματικότητα υπάρχει ένας πόλεμος πολύ διαφορετικός από αυτούς που μας μάθανε: ο πόλεμος των δύο κόσμων. Από τη μία ο κόσμος του υπάρχοντος, του καπιταλισμού, του κράτους, των αφεντικών, του φόβου, της καταστολής, της βίας, της ατομικής διάστασης, του ανταγωνισμού, της ανάθεσης, της υποταγής, της δουλείας, της εξαθλίωσης, της υποτέλειας, της υποκρισίας και του θεάματος και από την άλλη ο κόσμος της ανατροπής, της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης, της υπευθυνότητας, της αυτοοργάνωσης, του σεβασμού, της συνεργασίας, της συλλογικότητας, της αξιοπρέπειας, της πολιτικής και εργατικής χειραφέτησης και της επανάστασης.

Για αυτόν τον κόσμο παλεύουμε και είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε προς την πραγμάτωσή του, όσα χτυπήματα και αν δεχτούμε από το κράτος και τα τσιράκια του. Γιατί εμάς μας κινεί η αγάπη μας για τη ζωή και την ελευθερία. Ό,τι πράττουμε, το πράττουμε ανιδιοτελώς σε αντίθεση με τους εχθρούς μας που κυριαρχούν με την βία, το μίσος και την ιδιοτέλεια, γι΄αυτό και είναι καταδικασμένοι αργά ή γρήγορα να χάσουν. Άλλωστε το μίσος δεν κέρδισε και δεν πρόκειται να κερδίσει ποτέ.
Σ΄ αυτόν τον πόλεμο, έχεις κληθεί να πάρεις θέση!

«…οι φράουλες στην Ηλεία, ο «κόκκινος χρυσός» της Μανωλάδας και της Βάρδας, κρύβει ανθρώπους πρωτοπόρους…», αυτά έλεγε το Μάρτιο του 2011 ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, και θα είναι η μοναδική φορά μέσα σε αυτό το κείμενο που θα συμφωνήσουμε με επίσημη πρακτική ή ρητορική δημόσιου λειτουργού και φορέα εξουσίας. Αλλά είναι αλήθεια πως η Μανωλάδα και οι παραγωγοί της, σηματοδοτούν ένα ακόμα σημείο μηδέν για τα δικαιώματα, τις συνθήκες ζωής, τις αμοιβές και τη φύση της εργασίας των μεταναστών εργατών ειδικότερα, αλλά και της εργατικής τάξης στο σύνολο της, είναι στα αλήθεια πρωτοπόροι για τι σκιαγραφούν στο παρόν μια εικόνα από το μέλλον. Κάπως έτσι θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε πως φτάσαμε ως εδώ, και να προβληματίσουμε τον αναγνώστη ποιο μπορεί να είναι το μέλλον του.

Διαβάστε το πλήρες κείμενο Εδω

Τα τελευταία χρόνια βαρεθήκαμε να ακούμε για Siemens και μίζες, Βατοπέδι, υποκλοπές και ρουσφέτια, βολικές παρανοήσεις για παράξενες λίστες, οφ-σορ εταιρείες και ακίνητα και τόσες ακόμη συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, όπως τα αλήστου μνήμης υποβρύχια που έγερναν και μόνο κύκλο γύρω από τον εαυτό τους μπορούσαν να κάνουν. Κύκλους που μοιάζει να κάνει και η ελληνική κοινωνία με την τόσο κοντή ιστορική μνήμη. Σε αυτό το κείμενο δε θα αναφερθούμε στις φυλακίσεις, τις εξορίες και τα βασανιστήρια επί δικτατορίας, ούτε στη λογοκρισία, το φόβο και τη στέρηση της ελευθερίας˙ θα μιλήσουμε για μια άλλη πτυχή της περιόδου εκείνης. Τον τελευταίο καιρό όλο και συχνότερα ακούμε την άποψη: «Ε, ρε ένας Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται…», που ελαφρά τη καρδία (και ακόμη ελαφρύτερο μυαλό) εκφράζουν κάποιοι άνθρωποι. Πρώτη και καλύτερη βέβαια η δήθεν αντισυστημική Χρυσή Αυγή, που ευκαιρία δε χάνει να μας θυμίζει πόσο «ρόδινη» ήταν η ζωή με τους δικτάτορες και να διακηρύσσει από δω κι από κει την εντιμότητα τους. Κι αν κάποιοι δεν γνωρίζουν τα αληθινά γεγονότα ή εύκολα ξεχνούν, κάποιοι άλλοι σκόπιμα διαδίδουν ψέματα εξυπηρετώντας όχι μόνο τα δικά τους συμφέροντα αλλά και αυτά των μεγαλοβιομηχάνων φίλων τους. Γιατί άραγε δε θέλουν να θυμόμαστε τι πραγματικά συνέβαινε τα 7 χρόνια της δικτατορίας;
Ο βολέψας, του βολέψαντος…

Μία από τις πρώτες ενέργειες της χούντας των συνταγματαρχών ήταν η νομοθέτηση της αύξησης του μισθού τους. Με τον Α.Ν.5 του 1967 ο μισθός του πρωθυπουργού διπλασιάστηκε από 23.600 σε 45.000 δρχ. και των υπουργών αυξήθηκε από 22.000 σε 35.000 δρχ. Θεσπίστηκαν διάφορα “bonus” για ημερήσια έξοδα «εκτός έδρας» («Πολιτικά Θέματα» 5/10/73), όπως και η καταχρηστική στεγαστική αποκατάσταση διάφορων αξιωματικών. Ο πρώτος νόμος περί βουλευτικής ασυλίας δεν είναι προϊόν σημερινών κυβερνήσεων, αλλά έμπνευση της χουντικής νομοθεσίας «περί ευθύνης υπουργών» (Ν.Δ. 802, 30/12/70). Και σαν να μην έφτανε η οικονομική, στεγαστική και νομική εξασφάλιση, το ρουσφέτι έδινε κι έπαιρνε. Ο Γ. Παπαδόπουλος βόλεψε και τα δύο του αδέλφια: Ο μεν Κωνσταντίνος διορίστηκε στρατιωτικός ακόλουθος, γ.γ. του υπ. Προεδρίας και «υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ», ο δε Χαράλαμπος γ.γ. υπ. Δημοσίας Τάξεως. Στο γαμπρό του Σ. Παττακού, Α. Μεϊντάση, που ήταν μηχανικός, ανατέθηκαν μεγάλα δημόσια έργα, από ένα υπόγειο παρκινγκ στην πλατεία Κλαυθμώνος μέχρι μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου ύψους 1.109.000 δρχ. Και τα ρουσφέτια τελειωμό δεν είχαν…
Ωνάσης, Νιάρχος, Λάτσης, Βαρδινογιάννης…
Ονόματα ανησυχητικά οικεία στα αυτιά μας και πρωταγωνιστές σε ντέρμπι μεγιστάνων της εποχής για το 3ο διυλιστήριο της χώρας. Ο Παπαδόπουλος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ του Ωνάση, αφού όλως τυχαίως έμενε σε βίλα του εφοπλιστή στο Λαγονήσι έναντι εξευτελιστικού ενοικίου, ενώ ο Μακαρέζος υπέρ του Νιάρχου. Η σύγκρουση έφτασε στα άκρα, με απόπειρες πραξικοπημάτων κι έκτακτους ανασχηματισμούς. Τελικά ο Ωνάσης τα παράτησε, ακυρώνοντας τη σύμβαση που είχε υπογράψει και παίρνοντας πίσω την εγγύησή του. Το 3ο διυλιστήριο μοιράστηκε μεταξύ Ανδρεάδη και Λάτση (ΦΕΚ 1972/Α/130) κι ένα 4ο παραχωρήθηκε στο Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 1972/Α/181). Εν τω μεταξύ, με μια ολόκληρη σειρά νόμων (Ν. 89/67, 378/68, 465/68 κλπ) οι φόροι στη ναυτιλία μειώθηκαν σε μηδαμινά επίπεδα (ενώ τα κέρδη τους είχαν εξαπλασιαστεί μέσα στην επταετία), και οι εφοπλιστές απολάμβαναν το προνόμιο εξαίρεσης από οποιονδήποτε φόρο εισοδήματος και κρατήσεις. Το 1972 η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών ανακήρυξε τον Γ. Παπαδόπουλο επίτιμο πρόεδρο.

Ξένα κεφάλαια…
Και σε όσους αβασάνιστα υποστηρίζουν ότι η χούντα προήγαγε την ελληνική οικονομία έναντι του ξένου κεφαλαίου οφείλουμε να πούμε ότι το καθεστώς είτε είναι άμεσα ολιγαρχικό (χούντα) είτε έμμεσα ολιγαρχικό (αστική δημοκρατία- φιλελευθερισμός-κοινοβουλευτισμός), δε διαφοροποιείται αλλά πάντα καταληστεύει τους καρπούς της εργασίας των εκμεταλλευομένων. Όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα έτσι και την περίοδο της χούντας οι σχέσεις με τους ξένους μεγαλοεπιχειρηματίες ήταν άριστες. Χαρακτηριστική η σύμβαση που υπογράφηκε με την αμερικανική πολυεθνική Litton για παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών πάνω στην οικονομική ανάπτυξη (κάτι σαν τα σημερινά golden boys). H Litton εισέπραξε από το ελληνικό δημόσιο 1.200.000 δολάρια. Ο Μακαρέζος (ταξίαρχος και πρωτεργάτης της χούντας που διετέλεσε υπουργός την περίοδο εκείνη) υπέγραψε σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας με τον αμερικανό εργολάβο Robert McDonald, στον οποίο ανέθεσε το έργο χωρίς διαγωνισμό. Ωστόσο, το έργο θα υλοποιούσαν Έλληνες μεγαλοεργολάβοι, ενώ ο McDonald θα φρόντιζε για τις μελέτες και τα δάνεια. Το ελληνικό δημόσιο επιβαρύνθηκε 1.500.000.000 δρχ. χωρίς το έργο να πραγματοποιηθεί ποτέ. Το Μάιο του 1972 η χούντα έδωσε άδεια εγκατάστασης και λειτουργίας στον ελληνοαμερικανό Τομ Πάππας για τα εργοστάσια της Coca Cola, κάτι που ακόμα και οι προηγούμενες αστικές, κεφαλαιοκρατικές, κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν ενέκριναν, κρίνοντάς τα ανταγωνιστικά για την ντόπια παραγωγή. Τέλος, οι αψεγάδιαστες σχέσεις της χούντας με την εκκλησία (όπως δήλωνε και το τσιτάτο της περιόδου Ελλάς-Ελλήνων Χριστιανών) σαφέστατα και δε βασιζόταν στην αστείρευτη χριστιανική πίστη των συνταγματαρχών, ήταν όμως μοναδική ευκαιρία να απομυζήσουν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Χρησιμοποιώντας τη θρησκεία ως όπιο για το λαό, ο Παπαδόπουλος μαζί με τον υπόλοιπο συρφετό,την ανώτατη πολιτική και πνευματική ηγεσία του καθεστώτος (συμπεριλαμβανομένου του αρχιεπισκόπου), εγκρίνει το 1969 την ανέγερση ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος, ως τάμα του έθνους προς το θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας (απόφαση της Δ’ Εθνοσυνέλευσης του 1829, έπειτα από την αστική επανάσταση του 1821). Για το «τάμα» συστάθηκε ταμείο που συγκέντρωσε 453.300.000 δρχ από τον τακτικό προυπολογισμό, χωρίς όμως το έργο να πραγματοποιηθεί ποτέ, καθώς το 90% των εσόδων είχε ήδη καταναλωθεί σε υποτιθέμενες δαπάνες μελετών, διοίκησης, λειτουργίας και προπαρασκευαστικά έργα.
Κι αυτά είναι λίγα μόνο παραδείγματα..Μήπως σας θυμίζουν κάτι όλα τα παραπάνω; Όπως τότε χρησιμοποιούσαν το μύθο περί «Σωτηρίας του Έθνους» έτσι και τώρα προσπαθούν να μας πείσουν για την «εθνική ενότητα»..

Καθαρά ή μήπως πενταβρώμικα χέρια;
Την εποχή της κρίσης οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε ένα σωρό δυσκολίες κι αγανακτούμε με την εκμετάλλευση από λίγους, πονηρούς και άπληστους. Πιο πολύ ακόμη αγανακτούμε με την κοροϊδία. Κι όμως πάλι κάποιοι θέλουν να μας κοροϊδέψουν. Γιατί τι άλλο κάνει η Χρυσή Αυγή όταν ισχυρίζεται πως «τα δικά της χέρια είναι καθαρά»;
Κάποτε είπαν ότι όποιος δε γνωρίζει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Ας μην ξεχάσουμε λοιπόν τι συνέβαινε επί χούντας αλλά και τι συμβαίνει τώρα, τι συμβαίνει σε κάθε γωνιά της γης όπου οι λίγοι εξουσιάζουν και οι πολλοί εξουσιάζονται. Γιατί όποτε αφήνεις άλλους ανθρώπους ν’ αποφασίζουν εξ ονόματός σου, όποτε αφήνεις να σε εξουσιάζουν με το μαστίγιο (όπως οι δικτάτορες και οι φασίστες) ή με το καρότο (όπως οι βουλευτές και τα πολιτικά κόμματα), τότε η εκμετάλλευση δε θα σταματά ούτε κι η υποβάθμιση της ζωής μας. Θα σταματήσει μόνο όταν πάρουμε την απόφαση, όλοι μας, να κλείσουμε την τηλεόραση και να βγούμε από τα σπίτια μας, να διαβάσουμε, να κουβεντιάσουμε και να συν-αποφασίσουμε, μέσα από οριζόντιες, αντιιεραρχικές συνελεύσεις, για την κοινωνία που επιζητούμε. Δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις ούτε υποσχέσεις, μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία, δρώντας όλοι μαζί, συλλογικά, ακομμάτιστα, αυτοοργανωμένα, και αντιστεκόμενοι καθημερινά στην εκμετάλλευση και τις φασίζουσες συμπεριφορές. Δεν τρέφουμε αυταπάτες για μια εξουσία με ανθρώπινο πρόσωπο. Γνωρίζουμε πως οι νίκες δε χαρίζονται από καμιά εξουσία αλλά κερδίζονται με αγώνες.
Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, και πραγματικής ελευθερίας.
Αντιφασιστική Πρωτοβουλία στα Βόρεια
antifavoreia@espiv.net

ΜΑΤ καταστέλλουν νοικοκυρές και τηλεθεατές.

Με διαταγή του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, άτομα συνελήφθησαν νωρίς τα ξημερώματα, καθώς στο σπίτι τους βρέθηκαν αναμμένα καλοριφέρ και μικροποσότητες φαγητού. Οι συλληφθέντες βαρύνονται με πληθώρα πλημμελημάτων, αφού για μεγάλο διάστημα καλούσαν φίλους στις οικίες τους και προέβαιναν σε σχολιασμό της κοινωνικής πραγματικότητας. Οι νοικοκυρές μάλιστα θα παραπεμφθούν για κακούργημα, διότι φορούσαν μάσκες ομορφιάς, οι οποίες κάλυπταν τα χαρακτηριστικά τους. Τέλος, τηλεθεατές βασανίστηκαν στα κεντρικά  της αστυνομίας γιατί αντιλήφθηκαν πως η ανατροπή δεν είναι εκπομπή.

Φανταστική εικόνα από το μέλλον θα πει κανείς… Ή μήπως όχι;

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Το ρεσιτάλ κρατικής καταστολής δεν είναι καινούρια ιστορία. Το κράτος ανέκαθεν επέλεγε να χτυπάει κοινωνικά κομμάτια που αντιστέκονται έμπρακτα, μέσα από το λόγο και την πράξη, στη βιαιότητα των πολιτικών που εφαρμόζονται κατόπιν εντολής ισχυρών οικονομικών και πολιτικών ελίτ. Ανέκαθεν επέλεγε να χτυπάει όσους ανθρώπους αμφισβητούν την τάξη πραγμάτων που εκείνοι επιβάλλουν, όσους ανθρώπους δημιουργούν κόσμους ελευθερίας απέναντι σ’ έναν κόσμο θεσμοποιημένης και μη αδικίας.  Έτσι και τώρα, επιλέγει να στοχοποιήσει κοινωνικούς χώρους αγώνα και αγωνιστές που σταθερά μέσα από τις δράσεις τους προτάσσουν το αυτονόητο. Όσο αυτονόητο είναι το φαγητό που χρειάζεται κανείς για να ζήσει. Μέσα από αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, η αξιοπρέπεια, η συνύπαρξη κι ο σεβασμός προς τον άλλο γίνονται πράξη. Μέσα σ’ έναν κόσμο γενικευμένης ανελευθερίας, κάποιοι δημιουργούν εστίες ελευθερίας και ισότητας.

Όποιος ορθώνει αντιστάσεις, βρίσκεται αμέσως στο στόχαστρο της εξουσίας και του παρακράτους.

Από τους αντιφασίστες της μοτοπορείας στις 30 Σεπτεμβρίου που βρέθηκαν να βασανίζονται στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, μέχρι τις καταλήψεις (Villa Amalias, Πατησίων 61 &Σκαραμαγκά, Λέλας Καραγιάννη 37) και τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια (ΑΣΟΕΕ), που δέχθηκαν εισβολή από την αστυνομία ύστερα από «ανώνυμες», φαντασιόπληκτες καταγγελίες. Από  τις κινηματικές υποδομές (όπως το αυτοοργανωμένο ραδιόφωνο του 98fm και η τυπογραφική κολλεκτίβα Rotta), που συμβάλλουν στη διάχυση ενός λόγου που καθόλου δε συμφέρει τους ισχυρούς, μέχρι τις συλλογικές αντιστάσεις των απεργών εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και των κατοίκων στις Σκουριές Χαλκιδικής, που αντιδρούν στη λεηλασία της φύσης. Από τις παρακρατικές επιθέσεις και τους εμπρησμούς σε στέκια και καταλήψεις (μεταξύ πολλών άλλων, πρόσφατα το Xanadu στην Ξάνθη, αλλά και παλιότερα η Έπαυλη Κουβέλου στο Μαρούσι και το Κτήμα Πραποπούλου στο Χαλάνδρι), μέχρι τους τραμπουκισμούς και τις ύπουλες επιθέσεις σε αντιφασίστες μαθητές και φοιτητές.

Τα σχέδια επιβολής του σύγχρονου κοινωνικού και οικονομικού ολοκληρωτισμού συμπεριλαμβάνουν, όπως είναι αναμενόμενο, και τους μετανάστες, οι οποίοι γίνονται αποδέκτες της κρατικής καταστολής, όπως  οι μικροπωλητές της οδού Πατησίων και οι έγκλειστοι στα «σρατόπεδα συγκέντρωσης», και παρακρατικών επιθέσεων, όπως ο Πακιστανός μετανάστης, Σαχζάντ Λουκμάν, που δολοφονήθηκε στα Πετράλωνα από φασίστες με ρατσιστικά κίνητρα και ο Σενεγαλέζος Μπαμπακάρ Ντιάε, που κατά τη διάρκεια της καταδίωξης από τη δημοτική αστυνομία έχασε τη ζωή του πέφτοντας στις γραμμές του τρένου.

Περί «ανομίας» και ΜΜΕ

Οι κυρίαρχοι αποφασίζουν για τις ζωές μας, παίζοντας με τους νόμους σαν να είναι πλαστελίνη και διαμορφώνοντάς τους, σύμφωνα με τις συγκυρίες και τα δικά τους συμφέροντα.

Αυτοί θεωρούν άνομους αυτούς που δίνουν ζωή σε νεκρά κτίρια, παρέχοντας στέγη, συλλογικές κουζίνες, πολιτιστικά δρώμενα, που δίνουν ευκαιρίες σε ανθρώπους να έρθουν κοντά και να συζητήσουν για τα κοινωνικά τους προβλήματα.

Εμείς θεωρούμε άνομους αυτούς που αδιαφορούν για την υγεία και την εκπαίδευση, που κόβουν μισθούς και χαρίζουν εκατομμύρια σε τράπεζες, που φυλακίζουν και βασανίζουν όσους αντιστέκονται.

Εξίσου σημαντικός στο παιχνίδι αυτό είναι και ο ρόλος των ΜΜΕ , που προβάλλουν μια ψεύτικη πραγματικότητα με στόχο τον αποπροσανατολισμό και την πνευματική καταστολή του κόσμου. Είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι οι φωτογραφίες όσων κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις δημοσιεύτηκαν και οι οροθετικές γυναίκες διαπομπεύτηκαν, ενώ ρατσιστές, επίδοξοι δολοφόνοι και άλλοι ,που με τις αποφάσεις τους εγκληματούν και καταδικάζουν ανθρώπινες ζωές στην εξαθλίωση, απολαμβάνουν τη στοργή τους;

Ενάντια στα δικά τους συμφέροντα, προτάσσουμε τις δικές μας επιθυμίες.

Πολλοί εμφανίζονται τώρα σαν σωτήρες μέσα στη δύσκολη κοινωνική πραγματικότητα. Δε θέλουμε όμως άλλους σωτήρες. Δε θέλουμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Δε θέλουμε τους νόμους τους.

Θέλουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας μέσα από συλλογικές αποφάσεις και δράσεις, μέσα από συνελεύσεις που βασίζονται στην αντιιεραρχία και την αυτοοργάνωση. Θέλουμε μια κοινωνία χωρίς καταπίεση, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε αντιστεκόμενους και καταπιεζόμενους.