Τα τελευταία χρόνια βαρεθήκαμε να ακούμε για Siemens και μίζες, Βατοπέδι, υποκλοπές και ρουσφέτια, βολικές παρανοήσεις για παράξενες λίστες, οφ-σορ εταιρείες και ακίνητα και τόσες ακόμη συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, όπως τα αλήστου μνήμης υποβρύχια που έγερναν και μόνο κύκλο γύρω από τον εαυτό τους μπορούσαν να κάνουν. Κύκλους που μοιάζει να κάνει και η ελληνική κοινωνία με την τόσο κοντή ιστορική μνήμη. Σε αυτό το κείμενο δε θα αναφερθούμε στις φυλακίσεις, τις εξορίες και τα βασανιστήρια επί δικτατορίας, ούτε στη λογοκρισία, το φόβο και τη στέρηση της ελευθερίας˙ θα μιλήσουμε για μια άλλη πτυχή της περιόδου εκείνης. Τον τελευταίο καιρό όλο και συχνότερα ακούμε την άποψη: «Ε, ρε ένας Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται…», που ελαφρά τη καρδία (και ακόμη ελαφρύτερο μυαλό) εκφράζουν κάποιοι άνθρωποι. Πρώτη και καλύτερη βέβαια η δήθεν αντισυστημική Χρυσή Αυγή, που ευκαιρία δε χάνει να μας θυμίζει πόσο «ρόδινη» ήταν η ζωή με τους δικτάτορες και να διακηρύσσει από δω κι από κει την εντιμότητα τους. Κι αν κάποιοι δεν γνωρίζουν τα αληθινά γεγονότα ή εύκολα ξεχνούν, κάποιοι άλλοι σκόπιμα διαδίδουν ψέματα εξυπηρετώντας όχι μόνο τα δικά τους συμφέροντα αλλά και αυτά των μεγαλοβιομηχάνων φίλων τους. Γιατί άραγε δε θέλουν να θυμόμαστε τι πραγματικά συνέβαινε τα 7 χρόνια της δικτατορίας;
Ο βολέψας, του βολέψαντος…

Μία από τις πρώτες ενέργειες της χούντας των συνταγματαρχών ήταν η νομοθέτηση της αύξησης του μισθού τους. Με τον Α.Ν.5 του 1967 ο μισθός του πρωθυπουργού διπλασιάστηκε από 23.600 σε 45.000 δρχ. και των υπουργών αυξήθηκε από 22.000 σε 35.000 δρχ. Θεσπίστηκαν διάφορα “bonus” για ημερήσια έξοδα «εκτός έδρας» («Πολιτικά Θέματα» 5/10/73), όπως και η καταχρηστική στεγαστική αποκατάσταση διάφορων αξιωματικών. Ο πρώτος νόμος περί βουλευτικής ασυλίας δεν είναι προϊόν σημερινών κυβερνήσεων, αλλά έμπνευση της χουντικής νομοθεσίας «περί ευθύνης υπουργών» (Ν.Δ. 802, 30/12/70). Και σαν να μην έφτανε η οικονομική, στεγαστική και νομική εξασφάλιση, το ρουσφέτι έδινε κι έπαιρνε. Ο Γ. Παπαδόπουλος βόλεψε και τα δύο του αδέλφια: Ο μεν Κωνσταντίνος διορίστηκε στρατιωτικός ακόλουθος, γ.γ. του υπ. Προεδρίας και «υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ», ο δε Χαράλαμπος γ.γ. υπ. Δημοσίας Τάξεως. Στο γαμπρό του Σ. Παττακού, Α. Μεϊντάση, που ήταν μηχανικός, ανατέθηκαν μεγάλα δημόσια έργα, από ένα υπόγειο παρκινγκ στην πλατεία Κλαυθμώνος μέχρι μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου ύψους 1.109.000 δρχ. Και τα ρουσφέτια τελειωμό δεν είχαν…
Ωνάσης, Νιάρχος, Λάτσης, Βαρδινογιάννης…
Ονόματα ανησυχητικά οικεία στα αυτιά μας και πρωταγωνιστές σε ντέρμπι μεγιστάνων της εποχής για το 3ο διυλιστήριο της χώρας. Ο Παπαδόπουλος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ του Ωνάση, αφού όλως τυχαίως έμενε σε βίλα του εφοπλιστή στο Λαγονήσι έναντι εξευτελιστικού ενοικίου, ενώ ο Μακαρέζος υπέρ του Νιάρχου. Η σύγκρουση έφτασε στα άκρα, με απόπειρες πραξικοπημάτων κι έκτακτους ανασχηματισμούς. Τελικά ο Ωνάσης τα παράτησε, ακυρώνοντας τη σύμβαση που είχε υπογράψει και παίρνοντας πίσω την εγγύησή του. Το 3ο διυλιστήριο μοιράστηκε μεταξύ Ανδρεάδη και Λάτση (ΦΕΚ 1972/Α/130) κι ένα 4ο παραχωρήθηκε στο Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 1972/Α/181). Εν τω μεταξύ, με μια ολόκληρη σειρά νόμων (Ν. 89/67, 378/68, 465/68 κλπ) οι φόροι στη ναυτιλία μειώθηκαν σε μηδαμινά επίπεδα (ενώ τα κέρδη τους είχαν εξαπλασιαστεί μέσα στην επταετία), και οι εφοπλιστές απολάμβαναν το προνόμιο εξαίρεσης από οποιονδήποτε φόρο εισοδήματος και κρατήσεις. Το 1972 η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών ανακήρυξε τον Γ. Παπαδόπουλο επίτιμο πρόεδρο.

Ξένα κεφάλαια…
Και σε όσους αβασάνιστα υποστηρίζουν ότι η χούντα προήγαγε την ελληνική οικονομία έναντι του ξένου κεφαλαίου οφείλουμε να πούμε ότι το καθεστώς είτε είναι άμεσα ολιγαρχικό (χούντα) είτε έμμεσα ολιγαρχικό (αστική δημοκρατία- φιλελευθερισμός-κοινοβουλευτισμός), δε διαφοροποιείται αλλά πάντα καταληστεύει τους καρπούς της εργασίας των εκμεταλλευομένων. Όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα έτσι και την περίοδο της χούντας οι σχέσεις με τους ξένους μεγαλοεπιχειρηματίες ήταν άριστες. Χαρακτηριστική η σύμβαση που υπογράφηκε με την αμερικανική πολυεθνική Litton για παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών πάνω στην οικονομική ανάπτυξη (κάτι σαν τα σημερινά golden boys). H Litton εισέπραξε από το ελληνικό δημόσιο 1.200.000 δολάρια. Ο Μακαρέζος (ταξίαρχος και πρωτεργάτης της χούντας που διετέλεσε υπουργός την περίοδο εκείνη) υπέγραψε σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας με τον αμερικανό εργολάβο Robert McDonald, στον οποίο ανέθεσε το έργο χωρίς διαγωνισμό. Ωστόσο, το έργο θα υλοποιούσαν Έλληνες μεγαλοεργολάβοι, ενώ ο McDonald θα φρόντιζε για τις μελέτες και τα δάνεια. Το ελληνικό δημόσιο επιβαρύνθηκε 1.500.000.000 δρχ. χωρίς το έργο να πραγματοποιηθεί ποτέ. Το Μάιο του 1972 η χούντα έδωσε άδεια εγκατάστασης και λειτουργίας στον ελληνοαμερικανό Τομ Πάππας για τα εργοστάσια της Coca Cola, κάτι που ακόμα και οι προηγούμενες αστικές, κεφαλαιοκρατικές, κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν ενέκριναν, κρίνοντάς τα ανταγωνιστικά για την ντόπια παραγωγή. Τέλος, οι αψεγάδιαστες σχέσεις της χούντας με την εκκλησία (όπως δήλωνε και το τσιτάτο της περιόδου Ελλάς-Ελλήνων Χριστιανών) σαφέστατα και δε βασιζόταν στην αστείρευτη χριστιανική πίστη των συνταγματαρχών, ήταν όμως μοναδική ευκαιρία να απομυζήσουν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Χρησιμοποιώντας τη θρησκεία ως όπιο για το λαό, ο Παπαδόπουλος μαζί με τον υπόλοιπο συρφετό,την ανώτατη πολιτική και πνευματική ηγεσία του καθεστώτος (συμπεριλαμβανομένου του αρχιεπισκόπου), εγκρίνει το 1969 την ανέγερση ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος, ως τάμα του έθνους προς το θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας (απόφαση της Δ’ Εθνοσυνέλευσης του 1829, έπειτα από την αστική επανάσταση του 1821). Για το «τάμα» συστάθηκε ταμείο που συγκέντρωσε 453.300.000 δρχ από τον τακτικό προυπολογισμό, χωρίς όμως το έργο να πραγματοποιηθεί ποτέ, καθώς το 90% των εσόδων είχε ήδη καταναλωθεί σε υποτιθέμενες δαπάνες μελετών, διοίκησης, λειτουργίας και προπαρασκευαστικά έργα.
Κι αυτά είναι λίγα μόνο παραδείγματα..Μήπως σας θυμίζουν κάτι όλα τα παραπάνω; Όπως τότε χρησιμοποιούσαν το μύθο περί «Σωτηρίας του Έθνους» έτσι και τώρα προσπαθούν να μας πείσουν για την «εθνική ενότητα»..

Καθαρά ή μήπως πενταβρώμικα χέρια;
Την εποχή της κρίσης οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε ένα σωρό δυσκολίες κι αγανακτούμε με την εκμετάλλευση από λίγους, πονηρούς και άπληστους. Πιο πολύ ακόμη αγανακτούμε με την κοροϊδία. Κι όμως πάλι κάποιοι θέλουν να μας κοροϊδέψουν. Γιατί τι άλλο κάνει η Χρυσή Αυγή όταν ισχυρίζεται πως «τα δικά της χέρια είναι καθαρά»;
Κάποτε είπαν ότι όποιος δε γνωρίζει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Ας μην ξεχάσουμε λοιπόν τι συνέβαινε επί χούντας αλλά και τι συμβαίνει τώρα, τι συμβαίνει σε κάθε γωνιά της γης όπου οι λίγοι εξουσιάζουν και οι πολλοί εξουσιάζονται. Γιατί όποτε αφήνεις άλλους ανθρώπους ν’ αποφασίζουν εξ ονόματός σου, όποτε αφήνεις να σε εξουσιάζουν με το μαστίγιο (όπως οι δικτάτορες και οι φασίστες) ή με το καρότο (όπως οι βουλευτές και τα πολιτικά κόμματα), τότε η εκμετάλλευση δε θα σταματά ούτε κι η υποβάθμιση της ζωής μας. Θα σταματήσει μόνο όταν πάρουμε την απόφαση, όλοι μας, να κλείσουμε την τηλεόραση και να βγούμε από τα σπίτια μας, να διαβάσουμε, να κουβεντιάσουμε και να συν-αποφασίσουμε, μέσα από οριζόντιες, αντιιεραρχικές συνελεύσεις, για την κοινωνία που επιζητούμε. Δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις ούτε υποσχέσεις, μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία, δρώντας όλοι μαζί, συλλογικά, ακομμάτιστα, αυτοοργανωμένα, και αντιστεκόμενοι καθημερινά στην εκμετάλλευση και τις φασίζουσες συμπεριφορές. Δεν τρέφουμε αυταπάτες για μια εξουσία με ανθρώπινο πρόσωπο. Γνωρίζουμε πως οι νίκες δε χαρίζονται από καμιά εξουσία αλλά κερδίζονται με αγώνες.
Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, και πραγματικής ελευθερίας.
Αντιφασιστική Πρωτοβουλία στα Βόρεια
antifavoreia@espiv.net